Blogs & artikelen

Al jaren doe ik dat niet meer echt, sporten. Ik vind het heerlijk om een stukje te wandelen, maar dat telt voor mij niet als sporten. Een beetje zoals een slim kind zich door de lesstof beweegt: zonder echte uitdaging. Hoewel ik wel graag zou willen sporten, komt het er nooit echt van: te druk, het komt even niet uit, slecht weer. Nou ja, allemaal redenen die eigenlijk ook weer geen écht goede redenen zijn. Dus toen een vriendin van mij laatst vroeg of ik mee ging naar bootcamp, hoefde ik daar niet heel erg lang over na te denken. Heerlijk leek me dat. Mijn grenzen weer eens verleggen. Ik had tijd voor mezelf vrijgemaakt. Mijn man mocht zich met de kinderen redden en ik had weer eens tijd voor mijzelf. En zo was ik op een strandje bij ons in de omgeving samen met nog wat anderen weer eens fanatiek bezig, voor het eerst sinds lange tijd. Even buiten mijn comfortzone, omdat ik er fitter van wilde worden. We werden uitgedaagd door middel van een circuit. Verschillende oefeningen kwamen voorbij. Van planken tot squads en van wall sit tot jumping jacks. Aangezien ik nogal perfectionistisch ben aangelegd, wilde ik de oefeningen natuurlijk zo goed mogelijk uitvoeren. Dus daar stond ik tegen een paal aan de wall sit te doen. “Nog even volhouden, je kunt het!” hoorde ik ergens achter mij vandaan komen. Die aanmoediging werkt bij mij wel goed en dus bleef ik nog even staan. Ik was goed bezig, maar mijn spieren vonden dat op een gegeven moment niet meer zo leuk. Die moesten echt een keer goed aan het werk. Waren ze niet meer gewend! UITDAGING BETEKENT OOK UIT JE COMFORTZONE STAPPEN En uitdaging, die heeft jouw kind ook nodig. Net als ieder ander kind. Eindelijk eens niet alleen maar wandelen op intellectueel gebied, maar een stevige wall sit waar zijn spieren – of in dat geval: zijn hersens - van gaan kreunen. Dat vergt van school, samen met jullie als ouders, om situaties te creëren die inspanning vergen, en zo de mogelijkheid bieden om zich vaardigheden eigen te maken. Het komt te vaak voor dat een kind op school (en daarbuiten) helemaal niet uitgedaagd wordt, niet uit zijn comfortzone hoeft te stappen. Maar zoals het sterker worden van mijn beenspieren pas mogelijk werd buiten mijn comfortzone, zo ligt ook de ontwikkeling van vaardigheden voor jouw kind buiten zijn of haar comfortzone. Die ligt áchter de uitdaging. Ik voelde me heerlijk na afloop, en super trots op mezelf. Ik kwam erachter hoe hard ik het nodig had om weer eens lekker te sporten. Om mijzelf op dit gebied uit te dagen, ondanks de spierpijn die ik een paar dagen later nog had. En nu is het aan mij om dit te blijven volhouden. Ik wil immers sterker en fitter worden. Maar dat gaat lukken, want ik heb nu de situatie gecreëerd die dat mogelijk maakt: ik heb me opgegeven voor de bootcamp-groep 😉 Een passende situatie creëren op school kan een uitdaging op zich zijn. Ik wens jouw kind van harte zo’n ‘bootcamp’ toe op school. Een passende situatie waarin je kind zijn intellectuele spieren kan trainen, waarin het uitgedaagd wordt om buiten zijn comfortzone te gaan en daarvan te leren en te groeien. Maar hoe? Wat heeft jouw kind nodig? Nu de kerstvakantie voorbij is en we alweer verder in het schooljaar zijn, kunnen dit vraagstukken zijn waar jullie als ouders en leerkrachten tegenaan lopen. Maar samen kom je er vaak niet uit, omdat noch jij, noch de leerkracht de gespecialiseerde kennis heeft die nodig is om zo’n ‘bootcamp’ voor je kind te creëren. Ik heb die kennis wel! In een gratis adviesgesprek inventariseren we wat er in jullie situatie nodig is.

Mijn persoonlijke boekentips! Ik denk dat ik mezelf wel een echte boekenwurm mag noemen. De afgelopen jaren heb ik heel wat boeken en artikelen gelezen over hoogbegaafdheid, hooggevoeligheid, gedrag, de werking van ons brein en alles wat daar mee te maken heeft. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik maar weinig boeken echt van a tot z gelezen heb. Meestal scan ik door een boek heen en lees ik vooral die delen die voor mij veel nieuwe of relevante informatie bevatten. Er zijn een aantal boeken welke voor mij als ouder en/of professional heel waardevol zijn (geweest). In dit artikel vertel ik je welke dat zijn en waarom ik deze zo waardevol vind!

Hij zag me wel, maar ook weer niet Ik weet nog goed dat ik een aantal jaren geleden in de wachtkamer van de tandarts zat. De deur van de behandelkamer ging open, ik groette de tandarts en nam plaats in de stoel. Daar lag ik vervolgens met mijn mond open en liet ik het maar even over mij heen komen. Het was altijd een gemompel naar de assistente toe waar ik toch niets van kon verstaan. Na ongeveer 2 minuutjes was het klaar en kon ik weer gaan. Mijn man was ondertussen bij de mondhygiënist, dus ik nam nog even plaats in de wachtkamer. Na een paar tellen ging de deur weer open en hoorde ik het volgende: “Goedendag mevrouw, komt u maar.” De tandarts keek me aan en stond in de deuropening om de volgende patiënt naar binnen te laten. Ik liet het even op mij inwerken. Keek om me heen, maar ik was toch echt de enige in de wachtruimte. Ik zal toen ongetwijfeld de beste man wat vreemd hebben aangekeken. Verbaasd zei ik: “Ik ben net bij u geweest.” Hij bekeek me nog eens, mompelde iets onverstaanbaars en ging snel terug de behandelkamer in. Waarom ik dit voorbeeld aanhaal? De tandarts heeft mij gezien, we hebben elkaar gegroet, hij heeft zijn werk gedaan en toch heeft hij mij op dat moment niet écht gezien. Worden alle kinderen in de klas écht gezien? En is dat ook niet wat er in het onderwijs kan gebeuren? (Overigens ook wel op andere plekken.) We werken met elkaar samen, dag in dag uit. En toch wordt een kind niet écht gezien. Wat zit er achter dat gezicht dat je in eerste instantie ziet? Achter het beeld van dat meisje dat zo vrolijk is op school? Is ze thuis ook zo vrolijk? Of reageert zij de spanning van de dag thuis af in boze buien, verdriet of terugtrekken in zichzelf? En voordat ik boze mensen over me heen krijg, ik weet hoe moeilijk het kan zijn. En er zijn ook leerkrachten die wel door een kind heen kunnen prikken. Die weten wat een kind nodig heeft. Maar ik hoor van de ouders die ik in mijn praktijk spreek helaas ook vaak verhalen waarbij dat niet het geval is. Op school zet ze een masker op Zoals het verhaal van de moeder die ik een tijd terug sprak. Ze was inmiddels wanhopig en wist niet zo goed meer wat ze moest doen. Ze vertelde me dat haar dochter veranderd was vanaf het moment dat ze naar school ging. Op het kinderdagverblijf was al opgemerkt dat het een slim meisje was. Ze had daar plezier en kreeg de mogelijkheid om nieuwe dingen te ontdekken. Maar al heel snel na haar eerste dag op de basisschool, veranderde ze van een blij kind in een doodongelukkig kind. Dat werd op school niet gezien, maar thuis des te meer. Op school zette zij haar masker op en liet zich op geen enkele manier zien. Ze vroeg niets, uitte geen negatieve emoties en oogde altijd vrolijk. Daarnaast was ze sociaal en behulpzaam. Thuis had ze woedeaanvallen, soms wel meerdere per dag. Ze had een kort lontje en wilde niet meer spelen. Het meisje had geen interesse meer in onderwerpen die ze eerder interessant vond. Ze was somber thuis. Zelfs bedplassen deed ze af en toe weer. Vmbo-kader als advies Dit slimme meisje “verdween” in de groep. Er was op school niets meer van te merken dat ze zo slim was; ze was alleen nog maar onopvallend. En zo kabbelde ze de basisschoolperiode wat door. In groep 8 kwam het advies voor het vervolgonderwijs; vmbo-kader. En voordat ik verder ga is het wel van belang om te weten dat zij eerder op een IQ-onderzoek 145+ had gescoord. Het is nodig dat ouders en leerkrachten samenwerken En dan moet ik dus weer aan mijn tandarts denken die mij wel zag, maar toch ook weer niet. Hij deed zijn werk goed, ik heb tenminste geen last van mijn gebit, maar wel op de automatische piloot. En ik wil heus niet beweren dat de leerkrachten van dit meisje volledig op de automatische piloot werkten, maar ergens is het niet helemaal goed gegaan. Haar leerkrachten hebben haar gezien in de klas, vrolijk en wel. Maar ondertussen werd niet gezien wat zij nodig had om zich verder te kunnen ontwikkelen. Hierbij is juist de samenwerking tussen leerkracht en ouders belangrijk. Eén gesprek had al meer zicht op dit kind kunnen geven! Als haar ouders en haar leerkrachten elkaar hadden gevraagd wat de leerkracht in de klas signaleerde en wat de ouders thuis opviel, dan had dat veel meer mogelijkheden geopend voor dit meisje. Zijn er grote verschillen tussen hoe het kind op school is en hoe het zich thuis gedraagt, dan moeten ouders en leerkrachten samen eens goed onderzoeken waar hem dat in zit. Daarnaast vind ik het belangrijk om ook naar het kind te luisteren. Ga in gesprek. Vaak kunnen kinderen heel goed aangeven waar ze behoefte aan hebben en wat ze nodig hebben. Onderwijsbehoeftes in kaart Het is leerkrachten niet kwalijk te nemen dat ze niet alles weten. Een hoogbegaafdheidspecialist kan erbij ondersteunen om de situatie op school aan te passen op de behoeften van het hoogbegaafde kind. Zo’n specialist heeft ideeën hoe het onderwijs aangepast kan worden. Daarnaast zijn er mogelijkheden om de onderwijsbehoeftes van een kind in kaart te brengen om zo bijvoorbeeld de vertaalslag van een IQ-test naar het onderwijs te maken. Hiermee krijgt een leraar concrete handvatten en tips hoe hij het betreffende kind op een passende manier onderwijs kan geven.